Opowiesci niedoskonczone

"Opowiesci niedoskonczone" Beaty Zalot - jedenascie krotkich tekstow wraz z dopelniajacymi je rysunkami Szymona Kruczka, to rzadki we wspolczesnej literaturze przyklad ksiazki koncepcyjnej, choc zrazu mogloby sie zdawac, ze opowiadania te sa "pozornym nieladem, kamieniami spojonymi tylko sila magii..." (VOUNI). Kazda ze skladajacych sie na tom opowiesci mozna wprawdzie potraktowac jako osobny tekst majacy swoj poczatek i koniec, swoj odrebny nastroj i wymowe, jednak dopiero w calosci ukladaja sie one w cos w rodzaju niby-powiesci, a w istocie mikropowiesci. Niektore z tych opowiesci (np. SKALKA czy SPACER) swobodnie moglyby zostac "rozdete" do o wiele wiekszych rozmiarow, jednak autorka wybrala abstrakcyjny, a czasami wrecz ascetyczny skrot, dajac odbiorcy tylko podstawowy zarys fabuly, jedynie punkt wyjscia, jakby oszczedna partyture dla wyobrazni czytelnika, ktory - niczym wykonawca utworu muzycznego - musi, korzystajac z tych niewielu wskazowek, zbudowac wlasna interpretacje kazdego z opowiadan. Tytulowa niedoskonczonosc jest tym wlasnie - historie Beaty Zalot sa jakby tylko szkicami, szybkimi "rzutami" wyobrazni, dajacymi asumpt do wspoltworzenia, zaproszeniem do rozwijania jedynie zasugerowanych watkow - tym samym niedoskonczonosc staje sie niejako nieskonczonoscia mozliwych rozwiniec i rozwiazan. z Poslowia