Ölü Kelebeklerin Dansi

Ölümümün on altinci gününde anilarimi yazmaya karar verdim ben.Öldükten sonra karsilastigim insanlar, anilar evinde gezinmenin bir ölüye hicbir yarar saglamayacagini söyledilerse de onlara inanmadim.Öldüm ve Tanri burada da yok Ne yapabilirimGaliba artik yasamiyorum. Sairin kelebegi gibi, düsümde kendimi bir ölü olarak mi görüyorum, yoksa uyandim da ölmeden önce yasadiklarimin bir düs oldugunu mu fark ettim, bilemiyorum.Ölüler yasamaz Hayatim boyunca kesinligine güvendigim biricik gercek bilgiydi bu. Simdi onu da yitirdim. Bana öldügüm söyleniyor ama konusabiliyorum. Artik hayatta olmadigim söyleniyor ama düsünebiliyorum, yazabiliyorum, sokaklara cikip gezebiliyorum, dislerimi fircalayabiliyorum, ayakkabilarimi baglayabiliyorum.Bir de özel ölüm soku var. Gercekten özel Ölüm aninizi unutuyorsunuz; nasil öldügünüz, ölürken neler hissettiginiz aklinizdan siliniyor. Normal bir ölü icin pek bir anlam tasimiyor bu sok, ama benim gibi bir ölüyseniz, bir cinayete kurban gitmisseniz, o zaman düsünceleriniz altüst oluyor iste. Katilinizin yüzünü animsamak icin basinizi duvarlara vuruyorsunuz, merak denen sey uykularinizi caliyor, herkesten kuskulaniyorsunuz.Ölü Kelebeklerin Dansi, ölümünün on altinci gününde anilarini yazmaya karar veren bir anti kahraminin serüvenini anlatirken okuru bir düs dünyasinin derin sularinda gezdiriyor, ölümü ve yasami sorgulatiyor.