Czarna Ksiega Polskich Artystow

Skoordynowany przez Obywatelskie Forum Sztuki Wspolczesnej w maju 2012 roku strajk w obronie praw socjalnych artystow pod haslem "Dzien bez sztuki" (w gescie solidarnosci na jeden dzien zamknely sie galerie i muzea w calej Polsce) zainicjowal dyskusje o zawodzie artysty i skrystalizowal grupe tych, ktorzy postanowili walczyc o swoje prawa. Wydana wowczas gazeta strajkowa pisala o artystach tak: "nie majac stalego zatrudnienia, z trudem wiaza koniec z koncem. Pracuja duzo, zarabiaja slabo i nieregularnie. Staja sie tez pierwszymi ofiarami ciec budzetowych w instytucjach kultury i niekorzystnych zmian na rynku pracy. Artysci nie sa biznesmenami, nie tworza z mysla o zysku. Niektore dziela, czesto te najwazniejsze dla spoleczenstwa, nawet nie nadaja sie do sprzedazy. A wielu tworcow, takze tych, ktorzy juz weszli na karty encyklopedii, pozostaje poza systemem ubezpieczen emerytalnych i zdrowotnych". CZARNA KSIlGA POLSKICH ARTYSTOW, przygotowana przez srodowisko skupione wokol Obywatelskiego Forum Sztuki Wspolczesnej, ukazuje sformulowana z perspektywy samych artystow wizje tego, jak powinna byc wspierana sztuka wspolczesna. Pokazuje rowniez jak przebiega walka polskich artystow o poprawe ich statusu i jak ten proces wpisuje sie w wieloletnie dzialania artystow ze wszystkich krajow Unii Europejskiej, Kanady czy USA. CZARNA KSIlGA pokazuje roznice miedzy popularnym postrzeganiem artysty i aktu tworczego a rzeczywistoscia, w ktorej tworza artysci. Opisuje tez zwiazki miedzy polityka kulturalna a problemami zwyklych robotnikow sztuki - artystow i innych tworcow kultury. Rozlicza sie z szeregiem mitow towarzyszacych pracy tworczej. To swoisty podrecznik, ktory definiuje, czym jest status artysty, daje artystom do reki konkretne argumenty do walki o swoje prawa, a politykom i decydentom wiedze na temat wspolczesnej kultury. Artysci od poczatku transformacji sa postawieni w sytuacji bolesnego zawieszenia. Z jednej strony tworzona przez nich sztuka jest przedmiotem prestizowych prezentacji przygotowywanych z okazji waznych wydarzen miedzynarodowych (m.in. Polska Prezydencja w UE) z drugiej natomiast w przeciwienstwie do muzykow czy aktorow nie moga liczyc na wynagrodzenia proporcjonalne do koniecznego wkladu pracy. Publikacja, przygotowywana przez to srodowisko ukazuje wizje samych artystow, tego, jak powinna byc wspierana sztuka, ta wizja jaskrawo kontrastuje z tym, co za niezbedne uwazaja politycy odpowiedzialni za kulture. Joanna Mytkowska, dyrektorka Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie